به نقل از «فرارو»

نشانه‌های "سندرم آسپرگر" و تفاوت آن با اوتیسم

تاریخ انتشار: ۲۱ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۲۷۷۸۲۹

دکتر امین ماهورام با اشاره به نشانه‌های اوتیسم خفیف، اظهار کرد: رفتار‌های تکراری و علاقه‌مندی‌های محدود از ویژگی‌های اصلی مبتلایان به طیف اوتیسم با هر شدتی است. در گروهی از کودکان مبتلا عملکرد خوب زبانی و هوشی در کنار ویژگی‌های ذکر شده، دیده می‌شود که اختلال آن‌ها آسپرگر نام دارد.

به گزارش ایسنا، دستیار روانپزشکی کودک و نوجوان با تاکید بر این که مبتلایان به طیف اوتیسم به سختی ارتباط دوطرفه یا دوسویه برقرار می‌کنند، ادامه داد: عدم به اشتراک گذاری مناسب علایق خود و پاسخ مناسب به علایق و احساسات دیگران، مشکل در برقراری ارتباط چشمی به جا و کافی، ضعیف عمل کردن زبان بدن و ارتباط کلامی و یا غیر کلامی مشکل‌دار در این افراد بارز است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این افراد نه می‌توانند به قدر کافی از حالت چهره و بدن دیگران به افکار و احساسات آن‌ها پی ببرند و نه می‌توانند به درستی احساسات خود را در چهره، تن صدا یا حالت بدن نشان دهند.

او با اشاره به این که مبتلایان به اوتیسم در دوست یابی نیز دچار مشکل هستند، ادامه داد: کودکان به طور معمول قبل از سن مدرسه، بازی‌های تخیلی دارند و با دوستان هم‌سن بازی کرده و به آن‌ها توجه نشان می‌دهند. اما کودکان طیف اوتیسم در بازی‌های تخیلی که با خودشان انجام می‌دهند، نقص دارند یا در سنین بالاتری به این بازی‌ها دست پیدا می‌کنند. از طرفی در بازی با هم‌سالان نیز نقص دارند و ممکن است وارد بازی با آن‌ها نشوند یا نتوانند روابط مناسبی در دوستی و بازی‌های تعاملی برقرار کنند. این اشکالات، به درجاتی در فرم خفیف طیف اوتیسم یا آسپرگر نیز دیده می‌شود.

وی ادامه داد: مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم ممکن است کلام یا واژه‌ای را به صورت غیر عادی چندین بار تکرار کنند؛ مثلا کودک ممکن است در پاسخ به مادر خود که از او پرسیده "اسباب بازی میخواهی؟ " بگوید اسباب بازی میخواهی؟ و یا در زمان دیگری این جمله را بدون هدف تکرار کند. ممکن است این کودکان جملات را به طور ناقص بگویند یا ضمایر را جا به جا استفاده کنند، اما این مشکلات زبانی در فرم خفیف طیف اوتیسم با عملکرد بالا یا همان آسپرگر به ندرت دیده می‌شود. برعکس، کودکان مبتلا به آسپرگر ممکن است حتی مهارت‌های گفتاری بالایی داشته باشند، اما نمی‌توانند در روابط اجتماعی به درستی از این مهارت‌ها استفاده کنند و یا آن را با مهارت‌های زبان غیر کلامی (ژست‌ها و حرکات مناسب بدن و چهره) همراه کنند. این افراد در درک شوخی، کنایه و ظرایف زبانی مانند این که چه حرفی در چه محیطی باید یا نباید زده شود، ضعف دارند و به همین دلیل علیرغم هوش کافی، ممکن است افرادی با درک پایین‌تر از سن به نظر برسند.

ماهورام ادامه داد: اصرار زیاد به یکنواختی از مهمترین نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم است، به این معنی که تغییر در روتین زندگی برای مبتلایان به طیف اوتیسم خوشایند نیست و حتی ممکن است از این مساله آشفته نیز بشوند. از طرفی علاقه‌های محدود دارند مثلا ممکن است غذا‌های جدید را امتحان نکنند یا اصرار داشته باشند غذا را با یک شکل و فرم ثابت مصرف کنند و یا فقط فعالیت خاصی مانند بعضی از مطالب علمی یا اخبار را دنبال کنند که گاهی حتی برای سن آن‌ها نامتناسب به نظر می‌رسد.

وی گفت: در مبتلایان به این اختلالات، کم حسی و یا پرحسی نیز وجود دارد، این کودکان ممکن است نسبت به لمس حساس باشند؛ مثلا مارک پشت لباس، کش جوراب یا شلوار و یا لمس شدن توسط دیگران آن‌ها را آزار بدهد. ممکن است نسبت به درد حساس باشند یا برعکس هیچ واکنشی به درد نداشته باشند و یا حتی به بو‌ها و مزه‌ها حساس شوند.

او در ادامه به نشانه‌های اوتیسم خفیف و شدید نیز پرداخت و توضیح داد: با توجه به نشانه‌های ابتلا به طیف اوتیسم که در بالا به آن اشاره شد، چنانچه فردی از هر حوزه از علائم طیف اوتیسم (یعنی مشکل در ارتباط با دیگران و همچنین رفتار‌ها یا علاقه‌های محدود و تکراری و مسایل حسی) چند نشانه را داشته باشد و در تکامل و یادگیری زبان دچار مشکل باشد و همچنین ضریب هوشی و توانایی ذهنی پایینی داشته باشد مبتلا به نوع شدیدتر اختلال طیف اوتیسم است.

وی افزود: در عین حال افرادی که اختلال ذهنی و یا مشکل در یادگیری ندارند و نشانه‌های کمتر یا کمرنگ‌تری از اختلال را نشان می‌دهند، به فرم‌های خفیف این طیف مبتلا هستند.

دستیار فوق تخصصی روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان این که اختلال طیف اوتیسم درمان قطعی و یا راه مشخص پیشگیری ندارد، افزود: مکانیسم ایجاد این بیماری و عوامل دخیل در آن تا حد زیادی ناشناخته است و قسمت‌هایی هم که مشخص است ژنتیکی بوده، اما هنوز آزمایشات ژنتیکی قادر به شناسایی آن نیستند. با این حال، مداخله درمانی زودرس به صورت بازتوانی مورد توجه است و می‌تواند از بسیاری از مشکلات بزرگسالی برای این کودکان جلوگیری کند.

وی با بیان این که نشانه‌های ابتلا به اوتیسم غالبا در سن کمتر از سه سال مشخص می‌شوند، ادامه داد: اگر کودکی رفتار‌های تکراری زیادی از خود نشان می‌دهد، بازی‌های محدود دارد و در توجه به محیط‌های اجتماعی نقص دارد، حتی اگر از نظر زبان باز کردن و یا سایر فعالیت‌های ذهنی مشکل خاصی نداشته باشد، بهتر است در همان سنین اوایل کودکی مورد معاینه روانپزشک کودک و نوجوان قرار گیرد تا مشخص شود آیا مبتلا به فرم خفیف طیف اوتیسم یا آسپرگر هست یا خیر.

وی در پاسخ به این سوال که آیا به دلیل خفیف بودن نشانه‌ها احتمال عدم تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد؟، گفت: بله، این احتمال هست؛ ولی اگر با مشاهده نشانه‌های اولیه برای تشخیص به پزشک متخصص مراجعه شود می‌توان اقدامات توانبخشی را سریعتر آغاز کرد.

ماهورام با بیان این موضوع که توانبخشی ذهنی-شناختی، حرکتی، حسی و گفتاردرمانی در مبتلایان به طیف اوتیسم با هر شدتی اهمیت زیادی دارد، ادامه داد: کاردرمانی‌های مختلف و خاص این اختلال، می‌تواند در کاهش نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم و حتی در فرم خفیف آن یا همان آسپرگر اثرگذار باشد.

وی افزود: در بزرگسالی شدت مشکلات و علامت‌های اوتیسم کمتر است و احتمال اینکه به مرور بتوان از شدت مشکلات کاست وجود دارد.

او درباره پیشرفت درمان در مبتلایان به اوتیسم نیز ادامه داد: گزینه‌های درمانی آنچنان زیاد نیستند، ولی این موضوع که فرد مبتلا از نظر هوشی، زبانی و عملکرد در چه وضعیتی قرار دارد در میزان پاسخ به درمان و بهبود بیشتر علائم در بزرگسالی اهمیت دارد. از طرفی هرچقدر درمان در سنین پایین‌تر شروع شود امکان بیشتری برای کمتر شدن نشانه‌ها وجود خواهد داشت.

این دستیار فوق تخصصی روانپزشک کودک و نوجوان دانشگاه به خانواده‌های مبتلایان به طیف اوتیسم، توصیه کرد: هر علامت و نشانه‌ای که برای خانواده کودک غیر عادی است باید برای بررسی بیشتر پیگیری شود و مهم است که خانواده‌ها هرگز رفتار غیرطبیعی کودک را بر مبنای تصورات خود و اطرافیان تفسیر نکرده و ارزیابی کودک را در همان سنین پایین توسط روانپزشک کودک و نوجوان و یا متخصص مغز و اعصاب کودک انجام دهند و در صورت لزوم درمان را آغاز کنند.

بنابر اعلام روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، دکتر ماهورام در خاتمه اضافه کرد: خانواده‌ها در صورت مشاهده هرگونه نشانه‌ای که شک به اختلال طیف اوتیسم را برمی‌انگیزد می‌توانند برای بررسی، تشخیص و درمان کودکان، خدمات پزشکی تخصصی و فوق تخصصی را با تعرفه‌های دولتی در بیمارستان‌های امام حسین (ع) و بیمارستان کودکان مفید تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی دریافت کنند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: اوتیسم آسپرگر سندرم آسپرگر قیمت طلا و ارز قیمت خودرو قیمت موبایل مبتلایان به طیف اوتیسم اختلال طیف اوتیسم کودک و نوجوان نشانه ها بازی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۲۷۷۸۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علت پرحرفی کودکان؛ چطور رفتار کنیم؟

کودکان با صحبت‌کردن بی‌وقفه میزان صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات مختلف جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار صحبت‌کردن او بیشتر می‌شود. صحبت‌کردن و سؤال پرسیدن روش‌هایی‌اند که کودک برای آشنایی بیشتر با محیط استفاده می‌کند و دنیای اطرافش را بیشتر می‌شناسد.

به گزارش چطور، گرچه گاهی این صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک بسیار آزاردهنده است و ممکن است بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با عنوان «چکار کنیم بچه کمتر حرف بزنه؟» به‌دنبال یافتن راه‌حل باشید، لازم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم صحبت‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون عصبانیت کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.

علت پرحرفی کودکان چیست؟ ۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)

گاهی علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. معمولا کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و سایر اختلالات رفتاری هستند، تمایل بیشتری به صحبت‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه حرف بزند و مدام صحبت دیگران را قطع کند.

۲. اضطراب

اگر کودک حین صحبت‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک معمولا با رفتارهایی مانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، گاهی کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان می‌دهند.

۳. هوش زیاد

صحبت‌کردن بیش از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری مختلف نیست و گاهی ممکن است نشانه‌ای از توانایی کلامی فوق‌العاده او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود کودک و ارتباط با دیگران ممکن است وابستگی کودک به صحبت‌کردن با شما را تا حد زیادی کاهش دهد.

۴. اوتیسم

اگر صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک موضوع یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل همراه است، ممکن است نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر نگران صحبت‌کردن بیش از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.

راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکان

علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، گاهی والدین واقعا از این‌همه سؤال و جواب خسته می‌شوند. اگر اکنون در این وضعیت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ ممکن است در لحظه کودک ساکت شود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.

۱. تعیین کنید چه صحبت‌هایی نیاز به پاسخ دارند

همه حرف‌های کودک خطاب به شما نیستند و گاهی در حال بازی‌کردن با خودش حرف می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به حرف‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی وارد حریم صحبت‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد.

مثلا اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به پاسخ یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است توجه کنید و مهربانانه نظر بدهید.

۲. حدومرز تعیین کنید

به زبانی ساده و قابل‌فهم به کودک توضیح دهید که کارهای دیگری هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. زمانی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و صحبت‌کردن با او اختصاص دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه دیگری انجام ندهید و تمام توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید.

با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما رفع می‌شود و وقتی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد بود. وقتی زمان مشخصی از روز را به وقت‌گذراندن با کودک اختصاص می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه زمانی وقت بازی‌کردن و صحبت‌کردن با شماست.

۳. مراقب لحنتان باشید

هرگز حرف‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت دست از حرف‌زدن برنمی‌داری!» باعث می‌شود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده شود.

به‌جای صحبت‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن حرف‌های تو هستم، اما کارهای دیگری هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم صحبت می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن صحبت‌کردن باعث می‌شود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط وظایف دیگری هم دارید که نمی‌توانید تمام‌وقت کنارش باشید.

چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟

هیچ کودکی مجهز به مهارت‌های مختلف به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین مهارت‌های مختلف را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تقویت مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به شیوه‌ای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.

۱. زمانی از روز را به تمرین سکوت اختصاص دهید

به‌تدریج باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، مثلا نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های کوتاه شروع کنید و به‌تدریج این زمان را افزایش دهید.

در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن شود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای صحبت‌کردن بیش از حد کاهش یابد.

۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنید

با تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به حرف‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این موضوع برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن هنگام حرف‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای جذاب بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیش از حد صحبت‌کردن کار خوشایندی نیست.

کانال عصر ایران در تلگرام